Udako egun eguzkitsu batean , Malen, Izar eta Itzi Bedarun zeuden Malenen igerilekuan. Bazkaldu ostean gurasoak bainu bat hartzen ari ziren.
-Paseo bat emotera goaz- esan zuen Itzik
-Bale, baina kontuz ibili, mesedez-Esan zuen Itziren
aitak
-Baietz, zuek lasai, nagusiak gara-esan zuen Malenek.
Bost minutu geroago bidetik saltoka, korrika, loreak batzen…
ibili ziren. Baina bapatean, galdu egin ziren.
-Nun gaude? -galdetu zuen Izarrek.
- Ez dakit- erantzuten zion Itzik.
-Etxe bat
abandonatuta dago, sar gaitezen! -esan zuen Izarrek
-Bale, goazen
barrura!
Atea itxita egongo zela pentsatzen zuten, baina irekita zegoen, pentsatu gabe sartu egin ziren. Barruan emakume bat zegoen pianoa jotzen.
-Kaixo, zelan deitzen zara?
- Sua deitzen naz, zuek?
-Ni Izar ,hau Malen, eta hau Itzi.
-Zer egiten duzu zuk hemen?
-Istorio luzea da .Eroso jarri- esan zien.
-Txokolate bero bat ekarriko dizuet, orain dela urte asko uretatik
ibiltzen nintzen eta Eako mutilik guapoena galdu egin zen. Nik etxerako
bidea zein den erakutsi nion.Ordutik aurrera, egunero ni ikustera etortzen zen.
Egun batean esan zidan ilargi betea zegoenean, desira bat eskatzeko. Nik
hori egin nuen,eta gizaki batean bihurtu nintzen.
Neskak harrituta geratu ginen itsaslamia baten aurrean geundelako.
Urduriago zeuden gure gurasoak, oso berandu zelako, eta gure bila
etorri ziren.
Gure izenak oihukatzen hasi ziren
Malen, Izar eta Itzi berehala irten ziren.
eta dena kontatu zieten.
Haiek etxera sartu zirenean ez zegoen ez pianorik ezta emakumerik, eta gure
itsaslamia uretara bueltatu zen.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina